Met de vorige toneelvoorstelling zongen wij een nummer van Jonas Kaufmann. De reacties op mijn zang maakten dat ik op zoek ben gegaan naar zangles. Maar dat is duur. Bij de meesten kost het 75 euro per uur.
Door de reacties op mijn zang bij de vorige toneelvoorstelling ga ik op zoek naar zangles, maar dat is duur. Edith heeft het over zangpedagoge Annelies Prins, zij staat bekend om haar geduld en zachtheid. Edith zegt dat ik niet vals zing, maar nog niet weet hoe de techniek werkt en ik moet mijn eigen geluid vinden. Toch ga ik niet echt op onderzoek uit. De vraag is zoals altijd: durf ik het wel?
Ik begin achter de pc te oefenen. Zo kom ik op YouTube. De meeste zangleraren daar zijn vrouwen en die zingen te hoog. Als het mannen zijn, spreken ze vooral Engels. Mijn steenkolenengels is lang niet genoeg. Dan kom ik bij een man die mensen leert zingen met een slangetje door middel van Lax Vox.
Hoe kom ik aan zo’n slangetje? Bij een dierenspeciaalzaak en vind ik uiteindelijk twee meter slang. Thuis probeer ik het na te doen. In het begin lukt het niet, maar na een paar minuten hoor ik hem heel zuiver. Nu ben ik verkocht. Iedere dag oefen ik met het slangetje en het gaat steeds beter.
Noten lezen kan ik ook niet, dus wil ik dat ook nog even opzoeken. De mensen die ik het vertel, moeten erom lachen: “Pas je op dat je niet teveel doet?”
Na een paar weken wil ik toch echt zangles. Marijn vertelt me over de mogelijkheid om bij een koor gaan en Annelies Prins is niet duur. Edith schiet in de lach: “Ik zei het toch, ga naar Annelies Prins!”
Ik besluit om haar toch maar te bellen. Annelies nodigt me uit voor de oefenavond van het Orpheus mannenkoor. Ik ben er zoals gewoonlijk te vroeg. Heel toevallig wandelt een collega binnen. Nu valt er wat stress weg. Ik word naast iemand gezet die de nieuwelingen helpt en hij hoort meteen dat ik een bariton ben.
Ik krijg bladmuziek in het Duits, Frans en Engels, ik schrik me rot. Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar? Dan nog de notenbalk die vol met tekens staat, waar ik de meeste niet van ken. Er staat bovendien een tekst tussen die met de hand is geschreven. Ik moet mijn ogen flink samenknijpen, zelfs met mijn bril op, om het een beetje te kunnen lezen. Ik deel in de pauze maar gelijk wat kaartjes uit van mijn blog en vertel dat ik op latere leeftijd terug naar school ben gegaan. De reacties zijn positief. Met zingen wil ik nooit meer stoppen, wat een geluk om bij zo’n fijne groep te komen.
Na een zomer oefenen met YouTube begint de echte zangles. Ik heb nu al medelijden met de zanglerares. Onderweg voel ik mijn bloeddruk met de minuut stijgen, maar voor ik het weet sta ik te zingen. De tijd gaat zo snel, dat het halfuur verandert in een uur. Voor de zekerheid heb ik wat meer geld meegenomen. Al mijn zakgeld dat ik nog heb van deze maand: veertig euro. Annelies rekent me echter negentien euro. Ik leg twintig euro neer. “Zo is het prima, bedankt voor de les. Ik ben zo blij met de zangles, je weet niet hoe gelukkig je me maakt.”
Annelies is tevreden over mijn vorderingen. Edith doet me een voorstel: twee lessen per maand, één van mijn zakgeld en de ander uit de huishoudpot. Na een paar weken ben ik mijn stress kwijt en sta ik uit volle borst te zingen tijdens het koken. Dan hoor ik dat het koor een zangwedstrijd heeft. Lukt het me om alles in mijn hoofd te krijgen? Zet mij maar achteraan!
Dat valt buiten mijn begroting. Ik heb besloten om in mijn kennissenkring te vragen of zij een betere oplossing weten. Edith heeft het over een zangpedagoge in de Tuinlaan, zij staat bekend om haar geduld en zachtheid. Edith zegt dat ik niet vals zing maar nog niet weet hoe de techniek werkt en ik moet mijn eigen geluid vinden. Toch ga ik niet echt op onderzoek uit. De vraag is zoals altijd: durf ik het wel? Ik kan namelijk ook vals zingen. Ik heb besloten om eens achter de pc te gaan zitten en oefenen. Zo kom op YouTube terecht. De meeste zangleraren die ik vind zijn vrouwen. Als het mannen zijn, die uitleg geven spreken vooral Engels. Daar heb ik moeite mee, omdat het te technisch wordt uitgelegd. Mijn steenkolenengels is lang niet genoeg. Dus zoek ik Nederlands sprekende docenten op. Het is niet om aan te horen zo vals, omdat ik veel te hoog mee wil zingen. Ik geef het niet op en blijf zoeken. Dan kom ik bij een man die mensen leert zingen met een slangetje door middel van Lax Vox.
Hoe kom ik aan zo’n slangetje? Bij een dierenspeciaalzaak en vind ik uiteindelijk twee meter slang. Thuis probeer ik het na te doen. Het eerst uur lukt het niet, maar ineens hoor ik een zuivere toon. Ik schrik ervan. Na een paar minuten hoor ik hem weer heel zuiver. Nu ben ik verkocht. Iedere dag oefen ik met het siliconen slangetje en het gaat steeds beter.
Noten lezen kan ik ook niet, dus wil ik dat tussendoor ook even opzoeken. De mensen die ik het vertel, moeten erom lachen en geven me goede raad: “Pas je op dat je niet teveel doet?”
Ik beloof het. Omdat ik reuma heb, kan ik het toch niet lang volhouden en voel ik de energie al snel uit me vloeien. Dan ga ik met de ontspanningsoefening van Tineke de Nooij op boswandeling en val heerlijk in slaap. Als ik weer terugkom onder haar begeleidende stem ga ik vrolijk verder.
Uiteindelijk vind ik een dame die ik heel goed vind: Elizabeth Ebbin. Ik luister goed naar wat ze zegt en doet. Maar na een paar weken wil ik toch echt leren zingen. Het is vrijdag en mijn taalmaatje Marijn komt langs. Ze vraagt of ze me kan helpen. De week daarna vertelt ze me over de mogelijkheid om bij een koor gaan. Merijn vertelt over een dame in de Tuinlaan, ze heet Annelies Prins en zij is niet duur. Ik praat er met Edith over, ze schiet in de lach: “Ik zei je het toch, ga naar Annelies Prins in de Tuinlaan.”
Zo komt Annelies telkens bovendrijven, met wie ik er ook over praat. Ik besluit om haar toch maar te bellen. Annelies vraagt of ik zin heb om naar de oefenavond van het Orpheuskoor te komen op dinsdagavond in de Ark, een kerkgebouw. Het koor bestaat uit alleen mannen. Ik ben er zoals gewoonlijk te vroeg en word van top tot teen bekeken. Opeens komt heel toevallig Guus binnen, een collega. Nu valt er wat stress weg. Ik word naast Tom gezet, hij helpt de nieuwelingen en luistert ook wat voor een stem je hebt. Na het inzingen, wat al een hele uitdaging voor me is, zegt Ton: “Jij bent een bariton, niet slecht voor iemand die geen noot kan lezen.”
Ik krijg bladmuziek in het Duits: Frieden van G. Fischer. Ineens zie ik ook Franse teksten staan en Engels, ik schrik me rot. Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar? Dan nog de notenbalk die vol met tekens staat, waar ik de meeste niet van ken. Er staat ook nog een tekst tussen die met de hand is geschreven. Ik moet mijn ogen flink samenknijpen, zelfs met mijn bril op, om het een beetje te kunnen lezen. Ik deel in de pauze maar gelijk wat kaartjes uit van mijn blog en vertel dat ik op latere leeftijd terug naar school ben gegaan. De reacties zijn positief. Met zingen wil ik nooit meer stoppen, wat een geluk om bij zo’n fijne groep te komen.
Tijdens de zomervakantie oefen ik er lustig op los met YouTube. Ik kijk ernaar uit om echt zangles te krijgen. Ik heb nu al medelijden met de zanglerares. Eindelijk fiets ik zenuwachtig naar de Tuinlaan. Ik voel mijn bloeddruk met de minuut stijgen, maar voor ik het weet sta ik te zingen. De tijd gaat zo snel, dat het halfuur verandert in een uur. Voor de zekerheid heb ik wat meer geld meegenomen. Alles wat ik bezit: 40 euro. Annelies rekent me echter 19 euro. Ik leg twintig euro neer en ze wil ook nog één euro teruggeven. Dat vind ik niet goed. “Zo is het prima, bedankt voor de les. Ik ben zo blij met de zangles, ze weet niet hoe gelukkig je me maakt.”
Annelies is tevreden over mijn vorderingen. Edith doet me een voorstel: twee lessen per maand, één van mijn zakgeld en de rest uit de huishoudpot. Na een paar weken ben ik mijn stress kwijt en sta ik uit volle borst te zingen tijdens het koken. Totdat ik op het koor hoor dat we op 27 oktober een zangwedstrijd hebben. Tot mijn verbazing hoor ik daar ook bij. Heb ik nu een smoking nodig? Gelukkig is een zwart overhemd en dito pantalon voorlopig genoeg. Maar dat is nog de minste van mijn zorgen. Lukt het me om alles in mijn hoofd te krijgen? Zet mij maar achteraan!
Deze versie heb ik nog niet meegekregen , leuk om te lezen broer 😉
Koos wat een leuke gebeurtenis. En zo leuk geschreven. Zet hem op he, met de zangwedstrijd!