“Wat heb je nog meer beleefd?” vraagt Peter, na mijn verhaal over de snoepwinkel.
“Soms droom ik zo echt, dat ik niet door heb dat ik droom.
Zo maar ineens sta ik op de wolken. Het voelt vreemd aan. Even ben ik bang dat ik er elk moment doorheen kan vallen. Zorgvuldig ga ik op zoek naar de wolk waarvan ik denk dat die het dikste is. Ik zie iets in de verte, het is een stipje en het stipje wordt steeds groter en groter. Nu begin ik er een mens in te herkennen. Ik zie steeds meer, nu zie ik dat het een vrouw is. Het vreemde van dat alles is dat ik bijna nooit over vrouwen droom. Ze glimlacht, haar donkerbruine haar danst in de wind.
‘Wat kijk jij angstig, wat is er aan de hand?’
‘Ik ben bang om door de wolken te zakken en zo te pletter te vallen.’
‘Wees maar niet bang, je kan zelfs tot op de randen van deze wolken gaan zitten en je zult er niet doorheen vallen. Mocht dat toch gebeuren, dan kan je toch vliegen?’
‘Hoezo, ik kan toch vliegen?’
‘Hoe anders denk je dat je hier op de wolken terecht bent gekomen?’
‘Dat kan ik me niet herinneren. Ik stond opeens op de wolken toen ik bijkwam, ik was waarschijnlijk ergens anders met mijn gedachten.’
Ze loopt naar de rand van de wolken, zakt door haar knieën en gaat op de rand zitten. Ze lacht erom en maakt een gebaar met haar hand als of ze op een bank zit: tap, tap, tap. ‘Kom naast me zitten, wees niet bang.’
Met knikkende knieën loop ik naar de rand en ga naast haar zitten. Het wolkendek ziet er prachtig uit. Ik wist niet dat het zo mooi zou zijn.
Ik kijk naar beneden, ik zie allemaal stipjes, bijna net zo klein als mieren. Nu word ik me ervan bewust dat ik heel hoog zit. Mijn maag trekt zich samen en ik vraag me af hoe ik hier in Jezus’ naam ben gekomen. En waarom? Ik vraag het aan de dame naast me, zij antwoordt: ‘Dat moet je zelf uitzoeken. Wat ik je wel kan vertellen is dat je droomt om te leren en het te verwerken.’
‘Dat antwoord had ik al verwacht,’ verzucht ik teleurgesteld.
‘Ik laat je nu alleen, wees niet bang je kan het.’ Dan doet ze haar arme wijd en vliegt weg. Met verbazing kijk ik haar na tot ze uit het zicht verdwijnt. Nu ben ik weer alleen, daardoor stijgen de spanningen met de seconde. Wat als het verkeerd gaat? Ik neem een aanloopje, doe mijn armen wijd en ik vlieg. Als ik stop hang ik net als Superman stil in de lucht boven een wolk. Ik zie een andere wolk, een stuk lager. Ik laat me er langzaam op glijden. De mensen beneden kan ik nu goed zien. Ze hebben last van de wind en bewegen zich moeilijk voort en lopen voorovergebogen. Mannen houden hun hoed goed vast en vrouwen zelfs met twee handen. Ik zie een man worstelen met zijn brommer, dan zie ik een vrouw van middelbare leeftijd op een fiets worstelen, ze wordt achteruit geblazen door de wind. Ik wil haar graag helpen, maar hoe? Misschien kan ik haar met mijn gedachten en handen kracht geven? Mijn rechter hand gaat omhoog, dan mijn linker hand en ze sturen haar kracht. Opeens schiet ze vooruit, zo snel dat ze bijna valt. Ze kijkt geschrokken omhoog en is ook heel boos: ‘Mafkees, bemoei je met je eigen zaken en laat mij met rust!’
Ik schrik van haar reactie en durf niets meer te doen. Krampachtig fietst ze verder, nog steeds mompelend. Het spijt me mevrouw, zeg ik in gedachten, ik wilde u alleen maar helpen. Ik zal het niet meer doen. Dan moeten mensen er maar om vragen.
Het wordt steeds donkerder. Ik heb er geen fijn gevoel over en besluit weg te vliegen. Ik strek mijn armen omhoog en vlieg naar de zon. Na een stukje vliegen voel ik de warmte van de zon op mijn lichaam. Ik geniet ervan, maar toch moet ik steeds aan die boze mevrouw denken – haar vergeet ik nooit meer.
Ik word wakker op de bank waar ik in slaap ben gevallen met de warmte van de zon op mijn gezicht. Het voel lekker, maar toch dubbel. Mijn hulp was goed bedoeld, maar niet handig. Voortaan denk ik wel twee keer voordat ik iemand help. Het schuldgevoel blijft de hele week bij me hangen. Het sijpelt door in mijn andere dromen het laat me niet los. Het beeld van de vrouw schiet me steeds voor de ogen, vooral haar boze blik. De droom was zo realistisch dat ik steeds meer twijfel of het wel een droom was. Zo lig ik in mijn bed te denken, ik word er gewoon moe van.
Ineens sta ik weer op een grote wolk. Ik zie een gat ontstaan, en als ik er doorheen kijk zie ik de mensen beneden. Ze maken plezier, waardoor ik me eenzaam voel. Ik spring door het gat en land in de buurt waar niemand me kan zien. Dan loop ik naar de mensen toe. Er is kermis en er klinkt mooie muziek. Toch weet ik dat ik alleen ben, omdat ik niemand ken. Eenzaam loop ik weer weg, ik kijk omhoog naar de wolk waar ik vandaan kom. Die begint te bewegen op een onnatuurlijke manier, er vormt zich een gezicht. De wolk kijkt me aan, er komt een arm uit met een hand die zich naar me uitstrekt. De hand verandert in een wijsvinger. Ik steek mijn hand uit en met mijn wijsvinger raak ik de wijsvinger van de wolk aan. Er komt een vrede in me en ik voel een kracht. De gedachte aan de vrouw komt weer boven, maar nu gaat ze de wolk in. Ik hoef me niet meer rot te voelen. Voor de vrouw wordt gezorgd. Dan wordt het donker voor mijn ogen en dan langzaam weer licht. Ik ben weer in mijn slaapkamer, ik voel me niet eenzaam meer en ik heb ook geen schuldgevoel. Geluk en vrede vervullen mijn hele lichaam. Later kom ik erachter dat er een schilderij is van wat ik gedroomd heb van Michelangelo. Ik ben jaren later naar Italië gegaan om zijn werk te bewonderen, maar het vreemde is, het raakte me niet. Misschien kwam het door de drukte. Ik heb veel mooie kunstwerken bewonderd in kerken. Waar ik op hoopte bleef uit. Ik werd niet aangeraakt en ik kreeg ook geen teken. Het waren niet meer dan mooie schilderingen op het plafond van de kerk.”
wordt vervolgd