Henk vertelt me grinnikend een nieuwtje: “Heb je het al gehoord? Cor zingt in de kerk, volgens mij is hij de weg kwijt. Halleluja!”
Daar moet ik ook om lachen, maar in mijn achterhoofd denk ik: hij kan wel leren zingen, maar dat is niet voor mij weggelegd. Daar moet je natuurlijk voor lezen en schrijven, dat risico zal ik niet nemen.
Nu mijn vader het huis uit is, Mies er is en Cor werk heeft, is er wat meer geld. Ik kan lid worden van de Schiedamse voetbalclub, maar ik weet niet hoe ik daar moet komen. Eerst heb ik de smoes dat het sneeuwt: “Dan ga ik echt niet trainen!”
Maar een week later moet ik er toch heen. “Het is in het Hagapark, je weet het Hagapark toch wel?”
“Waar zit dat dan?”
“Dat staat toch op de borden, je moet gewoon even kijken.”
Ik zoek me het schompes. Ik ga echt niet stilstaan om al die straatnaamborden te lezen met die lange, moeilijke namen van burgemeesters en koninginnen. Dan ziet iedereen gelijk dat ik dom ben. En dan moet je een formulier invullen, nou, voor het zover is, ben ik er al vanaf.
Ik ben veertien jaar geworden. Als verrassing neemt Ronald me mee naar de bioscoop. Rex in Rotterdam is dé bioscoop voor jongens zoals ik. We zijn nog te jong voor de films waar we echt graag heen gaan, maar we mogen er toch in als we ons netjes gedragen. Alleen als er een seksfilm draait mogen we er echt niet in.
Ronald vertelt me over zijn held Bruce Lee. Hij is een meester in de vechtsport en lid van een tempel van monniken. Die film draait vanavond. “Die moet je zien!”
Ronald verzekert me dat ik erin mag. Wat hij niet weet, is dat een stemmetje in mijn hoofd begint te praten. Ik zeg niets, maar krijg wel een knoop in mijn maag. Als ik het verhaal maar kan volgen.
Ik heb niet veel kleding, maar ik heb altijd een zondags overhemd en broek in de kast. Mijn schoenen poets ik extra glimmend en ik zorg dat ik eruitzie om door een ringetje te halen. Niemand zal zien waar ik vandaan kom!
We gaan met tramlijn 1. Tijdens de rit word ik al blij van het vooruitzicht. Als we bij de kassa staan, kijkt de caissière me aan en vraagt: “Ben jij wel zestien?”
Ik bluf en knik ja. “Als je normaal doet, mag je er van mij in.”
Dan loop ik met een dikke grijns naar binnen, het is gelukt!
In de pauze vraagt Ronald wat ik ervan vind. De lach op mijn gezicht en de blik in mijn ogen zeggen genoeg, hij glimlacht. Gelukkig heb ik ook nog wat geld van mijn verjaardag, dus kan ik wat te drinken te kopen. Voor ons allebei een ijskoude cola, de avond is bijna perfect.
“Ga je vaker naar de film in Rotterdam?” vraagt Ronald.
“Nee, je weet toch dat ik niet zo rijk ben.”
“Maar in Schiedam ga je af en toe wel naar de film.”
Mijn hoofd wordt rood en mijn keel droog. “Ronald, beloof je het aan niemand te vertellen?”
Zijn gezicht verandert, hij kijkt serieus. Daar gaat ie dan, schiet het door mijn hoofd. “Ik kan niet goed lezen en schrijven en daardoor weet ik ook niet hoe ik naar Rotterdam moet reizen.” Zo dat is eruit, de pijn in mijn maag is hevig. Alle herrie in de foyer valt weg, het is alleen wij tweeën op de bank.
“Dat meen je niet,” fluistert Ronald. “Dat wist ik niet, hoe kan dat nou! Dus dan kan je ook de ondertiteling van de film niet lezen?”
Ik knik, meer kan ik niet doen.
“Komt goed gozer, ik vertel je wel een beetje hoe de film verloopt.” Hij geeft me een knipoog en een klap op mijn schouder.
Die reactie had ik niet verwacht. De knoop in mijn maag verdwijnt langzaam en maakt plaats voor opluchting. Dan gaat de bel en de pauze is over. Zonder er verder over te praten lopen we samen de zaal weer in.
Na een paar maanden zijn Ronald en ik er kind aan huis. Soms draaien er films die me niet interesseren maar ga ik toch, het is beter dan thuis zitten. En als Ronald niet kan, ga ik alleen. Inmiddels ken ik de weg.
Vanavond is het weer raak: geen karatefilm maar een seksfilm.
“Verdomme,” roep ik in de lobby, “Er zou toch een karatefilm draaien?”
Bijna maak ik alweer rechtsomkeert naar huis. De eigenaar komt lachend het kantoor uit gelopen, hij heeft me gehoord. “Waarom ga je niet naar de Arena?”
“Ik ken hier de weg niet meneer, ik ben daar nog nooit geweest.”
“Aan het einde van deze straat. Ben jij nou een Rotterdammer,” lacht hij.
“Nee een Schiedammer.” Nu lach ik.
Hij moet eens weten hoe slecht ik de weg kan vinden. Alsof hij mij kan horen zegt hij: “Met de tram twee haltes mee, dan stap je voor de deur uit.” Hij doet de deur voor me open, en zwaait me uit. “Tot volgende week, dan draait er weer een goede vechtfilm!”
Hij staat te kijken ik durf niet anders dan in de tram te stappen die eraan komt. Ik stap in zonder te betalen, zo zenuwachtig ben ik om te verdwalen. Een halte verder aarzel ik, durf ik dit wel, gaat dit goed komen?
Nee Koos, je gaat naar die film, zeg ik tegen mezelf. Stel je voor, de volgende keer vraagt hij ernaar. Als ik bij de bioscoop kom, merk ik dat de Arena andere koek is. De entree is twee gulden vijftig meer, nu kan ik in de pauze niets te drinken kopen. Zonder problemen krijg ik een kaartje. Er komen steeds meer mensen, echtparen en kinderen. Dit is dus echt een film voor alle leeftijden, begrijp ik. Ik kan dat immers niet lezen.
Het ziet er sjiek uit, er ligt mooie rode vloerbedekking. Ik laat mijn kaartje vallen, ik buk en terwijl ik het kaartje opraap voel ik met mijn hand over de vloerbedekking. Heerlijk zacht is het, maar toch stevig. De lampen die er hangen zijn ook mooi. Eigenlijk is alles mooi, het lijkt op een paleis. Ik voel me heel feestelijk. De deuren van de filmzaal gaan open en iedereen loopt naar binnen.
Een dame vraagt: “Mag ik uw plaatsbewijs even zien?” Ze heeft zwart haar met een licht getinte huid en een mooie jurk aan. Ik ben een beetje onder de indruk. Met een rood hoofd geef ik mijn kaartje. Ze glimlacht naar me en vraagt: “Wilt u me volgen?”
We lopen naar het midden van de zaal en ze wijst een stoel aan: “Dat is uw plaats.”
De film is leuk, al kan ik niets te drinken halen. En ik ben er toch maar mooi zelf gekomen.
Ronald krijgt al snel verkering, dus ben ik alleen, maar dat vind ik dan niet meer erg. Bij de film kan ik heerlijk wegdromen en al mijn problemen vergeten. Voor mij maakt het niet uit of dat in de Rex of de Arena is. Wat ik niet begrijp zonder ondertiteling vul ik gewoon zelf in.
Dit maakt echt dat ik meer wil lezen Koos, ik zie uit naar je volgende stuk…
Dankjewel!
Jij bedankt voor het lezen en compliment.
Spannend?
fijn ben ik weer geslaagd.
tot de volgende.
weer geweldig broer 😉
graag gedaan en groetjes aan Rien en kinderen.
Ik wacht op de volgende spannend
die ligt al weer klaar, en bedankt.
Graag gedaan, ligt al klaar.
Wat nu moet ik wachten tot de rest kom het is net vroeger als het mooi is stop het !!!!!!!!!!!!!!!!!
Ja dat hou je ook bij de les Jos tot van middag.