Op school gaat het steeds beter. Regelmatig trek ik eropuit om mijn verhaal te vertellen op scholen als ambassadeur. Ik maak kennis met Margreet, de directeur van de stichting. Ze is heel lief en ze knuffelt de ambassadeurs. Ik word uitgenodigd om met haar in Den Haag mijn verhaal te doen. Daar is een groot en belangrijk symposium, waar zij gaat vertellen over laaggeletterdheid. Er komen allemaal mensen van het zakenleven en ik ga mee. Eerst laat Margreet heel veel cijfers zien en legt uit hoe het allemaal werkt. Dan roept ze mij het podium op.
Met trillende stem vertel ik weer mijn verhaal, weer groot applaus. Mensen vragen hoe ik mijzelf heb gered in het leven. Ik vertel hen de smoezen die ik vaak gebruikte: “Ik ben mijn bril vergeten” of “Ik heb mijn wijsvinger gekneusd en kan niet schrijven. Wilt u het even voor mij doen?”
Het werkte altijd. De mensen staan versteld. Als we klaar zijn komen de mensen naar me toe om een praatje te maken. Het is niet te geloven, maar het gaat mij goed af. Margreet is trots op me en ze stelt me echt op mijn gemak.
Dan krijg ik een uitnodiging om prinses Laurentien te ontmoeten in Ahoy, waar ze een toespraak houdt om het voor laaggeletterden op te nemen. Kort daarvoor belt iemand van de EO, want ze willen een film maken over mijn dagelijks leven. We raken in gesprek en hij vraagt wat ik het liefste zou willen doen, straks met de prinses.
“Ik zou wel een brief willen schrijven aan haar.”
Alles gaat in een roes. Als hij de telefoon neer heeft gelegd wil ik het Edith vertellen, maar het lukt niet. Pas na een paar minuten kom ik eindelijk uit mijn woorden: “Ze willen een film van mij gaan maken.”
De filmploeg gaat mij de hele dag filmen, te beginnen op mijn werk. Het zijn aardige mensen en ze leggen alles goed uit. Het blijkt bijvoorbeeld dat er van een paar dagen opnamen maar een paar minuten film overblijft.
Een paar dagen later ga ik op weg naar Ahoy in Rotterdam, met de opdracht om mijn zelf geschreven brief te overhandigen aan prinses Laurentien. Ik bid: “Mijn God wilt u mij alstublieft helpen hier doorheen te komen!” Stel je voor dat ik ga stotteren of dat ik er niet met mijn gedachten bij kan blijven.
De filmploeg wil me eerst buiten filmen hoe ik zogenaamd aankom. Na een paar keer staat het erop. Eindelijk gaan we naar binnen. Het ziet er zwart van de mensen, mijn maag begint te leven en de temperatuur stijgt. De filmploeg ontgaat het ook niet en ze bepoederen me, zodat ik niet glim. Uiteindelijk zijn we klaar, word ik de zaal ingeloodst en op een plaats gezet. Zelfs daar maken ze opnames van. Ik zie dat ook de prinses naar haar stoel wordt begeleid. Er zijn ook andere bekende Nederlanders, één herken ik direct: Gerda Havertong van Sesamstraat.
Op het podium neemt prinses Laurentien het op voor laaggeletterden. Ze raakt me daarmee, nooit heb ik iemand in het openbaar gehoord die opkomt voor mensen zoals ik.
Even later sta ik achter een ronde tafel. Er komt een man in het zwart op me af, een lijfwacht van de prinses. Met een zenuwachtige glimlach kijkt hij mij aan, diezelfde glimlach krijgt hij terug. Achter hem aan hoor ik mensen steeds dichterbij komen, als een zwerm bijen. Daartussen komt de prinses. We worden aan elkaar voorgesteld. Overal waar ik kijk, zie ik microfoons en flitsende camera’s. De cameraman van ‘mijn’ filmploeg drukt iedereen opzij. De prinses zegt: “Wat een indrukwekkende verhalen, het is vooral de schaamte die me opvalt.”
“Dat is niet het enige,” antwoord ik, “je hebt ook een negatief zelfbeeld, faalangst en je vindt jezelf verschrikkelijk dom. En om het nog erger te maken moet je naar de blo en kom je in een klas waar alles op één hoop is gegooid. Ik dacht dat ik wel erg dom moest zijn. Toen ik werd nageroepen met ‘blo’er’ ging ik spijbelen. Ik voelde me nog minder dan een hond, omdat die doet wat hij moet doen, maar ik niet.”
De prinses deinst achteruit, de tranen schieten in haar ogen. Nu voel ik me ook nog schuldig dat ik haar te veel heb belast. Ze is echt heel aardig en begaan met laaggeletterden. Ik dacht altijd dat mensen die zo hoog op de ladder staan niets om ons geven. Snel geef ik haar de brief terwijl ik weet dat er nog schrijffouten in staan.
“Mag ik hem voorlezen?”
“Ja hoor.”
Na het lezen staan de tranen weer in haar ogen, zij drukt de brief tegen zich aan: “Ik zal deze brief in mijn hart bewaren.”
Blozend kijk ik haar aan, dan schudt zij mij de hand en gaat verder. Even later loop ik naar de metro met gemengde gevoelens. Ben ik niet te open geweest? Thuis komt de spanning eruit en ik ren naar de wc. Edith is dik tevreden, maar ik twijfel toch nog. Op mijn werk vinden de collega’s het goed en ook op school zijn ze trots. Na een week is alles weer gewoon.
Geweldig koos ben trots op jou xxx
Hallo Corrie,
Heel lief van je, het geeft mij moet om door te gaan.
Groetjes
Mijn naam is Etienne samuels
Ik ben de zwager van Koos.
Wat mij vooral opvalt is dat hetgene wat Koos vertelt nog steeds doorspekt is van een zekere nederigheid.
Dat siert hem, en zouden meer mensen moeten praktiseren.
De onzekerheid vind ik erger voor hem omdat ik , en alle mensen die hem kennen, deze verhalen zo goed en mooi geschreven vind. Beste Koos blijf alsjeblieft schrijven, want de wereld en ik zijn enorm trots op je. Etienne Samuels.
Hallo Etienne,
Bedankt voor je reactie, ik blijf zeker schrijven.
Ik ben ook trots op een zwager zoals jij!