Lucien, een vriend van Helio, en ik hebben afgesproken om te stappen in Rotterdam. Maar we gaan eerst boodschappen doen met zijn moeder en ik mag blijven eten. Hij heeft niet alleen een aardige moeder, ze kookt ook nog eens de sterren van de hemel. Na de boodschappen verdwijnt zijn moeder in de keuken. Ik ruik deze specerijen voor het eerst. Als je de geur inademt, proef je het al een beetje. Er verschijnt een grote schaal vol rijst met rundvlees op tafel. Er liggen ook stukjes lever op. De geuren worden nog sterker. Zoet en kruidig.
Lucien ziet me kijken en lijkt mijn gedachten te raden: “Die stukjes lever zijn heel heet, dus oppassen.”
Ik kijk naar de schaal met eten en vraag om een bordje. Lucien schiet in de lach: “Het is allemaal voor jou, Koos.”
Dat kan niet, het is minstens voor drie personen. Hij roept zijn moeder die uit de keuken komt: “Nee, Koos, dat is allemaal voor jou.”
Nu voel ik me rood worden. Ik neem een hap rijst met een stukje lever en rundvlees. Als ik dat in mijn mond neem, smelt het langzaam weg, in plaats van het droge draadjesvlees dat ik ken. Soms komt de smaak overeen met de geur, soms is die sterker en andere smaken vallen heel anders uit. Lucien loopt lachend naar de keuken en zegt het tegen zijn moeder, die met nog een bord uit de keuken komt.
“Straks vraag je nog om meer,” zegt ze.
Ik eet de lever heel voorzichtig met rundvlees en rijst. Het is heet, maar niet zoals pure sambal. Ik proef ook specerijen, het vlees en de lever erdoorheen. Het hete voegt een extra dimensie aan de smaak toe. Ik begrijp niet waar het eerste bord gebleven is. Ik vraag om meer om de sensatie vast te houden. Ik krijg niet eens buikpijn, het eten is zo licht. Het tweede bord is ook zó leeg.
Lucien neemt me die avond mee naar de disco Palm Beach onder het treinstation Hofplein. De trein dendert als het ware over de disco heen, maar daar hoor je binnen niets van. We zijn daar samen een halfjaar portier geweest. Als wij aan de deur stonden, werd er nooit geknokt, zelfs niet door de twee rivaliserende sportscholen die er kwamen.
De eerste keer zag ik twee mannen op de dansvloer met elkaar zoenen. Direct draaide ik me om. Lucien begon hard te lachen om mijn reactie. Verderop stonden twee dames te zoenen. Ik wist niet waar ik moest kijken.
“Lucien, waar ben ik in terechtgekomen?”
“Ik moest er ook aan wennen, maar dat gaat vanzelf. Er komen ook veel hetero’s. Soms is het jammer dat die dames alleen op elkaar vallen. Alle heteromannen in de tent hebben het geprobeerd. Maar je maakt geen schijn van kans; ze hebben alleen aandacht voor elkaar.”
Ik krijg wel contact met een paar ‘potjes’ zoals ze dat zelf noemen. Ze dagen me vaak uit, maar ik lach erom. Eén van hen is heel knap: Christien. Alle mannen in de disco zitten achter haar aan, behalve ik. Dat heeft toch geen zin, want zij valt ook op vrouwen. Toch heeft ze al vaker gezegd dat ze een zwak voor me heeft.
Nu is het druk en terwijl ik mijn weg langzaam door de menigte vervolg, voel ik een paar warme lippen in mijn nek. Kippenvel krijg ik ervan. Met een ruk draai ik me om. Dan kijk ik in haar schitterende blauwe ogen en zie haar stralende glimlach.
“Heb ik je laten schrikken? Ik wil met jou mee, vind je het goed?”
“En je vriendin dan?”
“Die is met vakantie.”
Ik ben nog een jonkheer en dit is mijn kans! Ik vertel Lucien dat ik Christien mee naar huis neem. Eerst denkt hij dat het een geintje is. Maar Christien gaat mee naar mijn huis. Die nacht zal ik nooit meer vergeten, eindelijk word ik een man.
De volgende dag duikt Lucien ineens in de slaapkamer op. Hij kijkt verbouwereerd, dit had hij niet verwacht.
Christien lacht en zegt: “Hij is geen jager, zoals jullie. Daarom vind ik Koos wel leuk.”
Ze nodigt me bij haar thuis uit die avond, vlak voordat ze zelf op vakantie gaat. Ik voel me vereerd.
Als ik met haar mee wil rijden, vraagt Lucien of ik eerst mee ga om platen met hem te kopen. Hij belooft me die avond af te zetten met de auto bij haar. Die avond zit ik op hem te wachten, maar Lucien is bezet. Hij neemt ook de telefoon niet op. Christiens telefoonnummer heb ik niet. Ik heb geen idee hoe ik uit moet zoeken hoe ik bij Christien kom en al helemaal niet met het openbaar vervoer. Een grote nul voel ik me. Als Lucien uiteindelijk komt, zit Christien al in het vliegtuig.
Na de grote vakantie zie ik haar weer in Palm Beach. Christien kijkt me met de nek aan. Ik vind het jammer maar laat het maar zoals het is. Dan komt haar vaste vriendin naar me toe: “Aso-bak. Waarom heb jij dat nou gedaan?”
Na tien minuten komt Christien naar me toe en zegt: “Waar was je? Ik heb al het eten zo weg kunnen gooien. Maar ik vergeef het je.”
“Lucien was te laat, hij zou me brengen. En het werd te laat om nog met het openbaar vervoer naar je toe te komen,” verzin ik ter plekke.
Haar vriendin luistert mee, maar zeg niets. Ik baal weer van mezelf. Maar ik ga gewoon door met het verbergen van mijn probleem.
Ik moet denken aan de Voorlezer , een prachtig boek van Berhard Schlink. Misschien ken je die al.
Ja Gudrun, dat is ook prachtig verfilmd als The Reader.